Εικοσιτρία χρόνια βασανιστικής αναμονής ανήκουν πια στο παρελθόν. Μετά από έναν αγώνα γεμάτο άγχος και νευρικότητα κι από τις δύο πλευρές, η Forest νίκησε τη Huddersfield για τρίτη φορά φέτος σε τέσσερα ματς (1-0) και είδε επιτέλους μπροστά της τη Γη της Επαγγελίας. Χάρη σ' ένα τυχαίο γκολ; Να το δεχτούμε. Με την ομάδα να αποδίδει άσχημα στο δεύτερο ημίχρονο; Πολύ σωστά. Με τους αντιπάλους να διαμαρτύρονται για δύο πέναλτι; Εμείς για πολλά διαμαρτυρηθήκαμε φέτος, κι αν τα είχαμε πάρει ίσως να μη χρειαζόμασταν τη διαδικασία των πλέι-οφ. Και στο κάτω κάτω, τότε δεν υπήρχε VAR ενώ σήμερα υπήρχε...

Η τύχη και η ζωή, ξέρετε, δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται πάντα απέναντί σου. Και έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι έστω και με αυτές τις προϋποθέσεις, το αποτέλεσμα είναι δίκαιο. Κυρίως γιατί δεν είναι δυνατόν να λες ότι αδικήθηκες με μηδέν (0) τελικές στην εστία και 5 συνολικά σε όλο το ματς, καμιά από τις οποίες δεν είχε σοβαρές προϋποθέσεις να γίνει γκολ. Όχι ότι οι αντίστοιχες δικές μας ήταν πολλές (9/2). Απλώς, στο πρώτο ημίχρονο που ήμασταν καλύτεροι φτάσαμε πιο κοντά στο γκολ και το πετύχαμε, έστω με τον τρόπο που το πετύχαμε. Ο Carlos Corberán, προφανώς εμπνευσμένος από τον τρόπο που ο συνονόματός του Carlo Ancelotti είχε κατακτήσει το Champions League το προηγούμενο βράδυ, μάλλον δεν είχε το λεγόμενο "Plan B" όταν έμεινε πίσω στο σκορ, και η Forest με τη συμπαγή της άμυνα που την κουβάλησε σε όλο το φετινό πρωτάθλημα δεν χρειάστηκε καν... Thibaut Courtois. 

Γράφω χωρίς κανέναν λογικό ειρμό και μετά τα επινίκεια, περασμένα μεσάνυχτα πια. Μετά από δάκρυα χαράς, και δικά μου και... στην άλλη άκρη της γραμμής (καταλαβαίνει ο ίδιος ποιος είναι). Μετά από σκόρπια σχέδια  σε μορφή brainstorming για δράσεις για να ανεβούμε κι εμείς κατηγορία ως Λέσχη. Κι αφού έχω διαβάσει κι ακούσει πράματα και θάματα. Η Forest όταν ήρθε ο Steve Cooper ήταν τελευταία στη βαθμολογία, και πριν αναλάβει ο ίδιος ο Steven Reid τής είχε χαρίσει την πρώτη της νίκη, κατά σύμπτωση εκτός έδρας επί της Huddersfield με 2-0. Τι άλλαξε σ' αυτούς τους μήνες και μεταμορφώθηκε σε διεκδικήτρια αρχικά της απευθείας ανόδου και τελικά νικήτρια των πλέι-οφ; Ο Joe Worrall, μέσα στα δικά του δάκρυα περηφάνιας που μετά από μια ζωή στο σύλλογο (ιστορική η φωτογραφία του στα γόνατα του Brian Clough) οδήγησε ως αρχηγός την ομάδα στα μεγάλα σαλόνια και σήκωσε το τρόπαιο μαζί με τον λαβωμένο Lewis Grabban: "Όταν ένα σκυλί το χτυπάς συνέχεια, γίνεται επιθετικό. Όταν του φέρεσαι καλά γίνεται κι αυτό καλό. Αυτό ήμασταν κι εμείς, μια κακομεταχειρισμένη ομάδα. Ήρθε ο Cooper και νιώσαμε αλλιώς. Μας κοιτούσε στα μάτια. Δίκαια τον λατρεύει ο κόσμος". Μπηχτές για την προηγούμενη τεχνική ηγεσία (και ίσως όχι μόνο του Chris Hughton), αλλά και εύσημα σ' έναν άνθρωπο που έφτασε τελικά στην Ιθάκη του, μετά από δύο συνεχόμενες αποτυχίες στα πλέι-οφ με τη Swansea πρόπερσι (ημιτελικά) και πέρσι (τελικός).

Πιστέψτε το, λοιπόν. Έστω και με άγχος, έστω και με πίεση, που δεν οφείλονταν μόνο στα πολλά εκατομμύρια που συνεπάγεται η άνοδος στην Premier League, η Forest έκανε μία ακόμα κατάθεση ψυχής φέτος και έκανε πράξη την επιθυμία που εξέφρασαν μ' ένα στόμα οι πρωταγωνιστές της θρυλικής ομάδας του 1978-'80, αρκετοί από τους οποίους παρακολουθούσαν από την κερκίδα του Wembley, που είχε βαφτεί κατακόκκινο από σχεδόν 37.000 φίλους της ομάδας: "Σειρά σας τώρα". Για παιδιά όπως ο Worrall, ο Ryan Yates ή ο Brennan Johnson, που μεγάλωναν μέσα στον σύλλογο με την ιστορία να στριφογυρίζει καθημερινά στο κεφάλι τους, η τιμή ήταν πολύ μεγάλη. Και το σπουδαιότερο, ήξεραν να το μεταδώσουν και στους άλλους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι παίκτες δανεικοί (Keinan Davis, Djed Spence, James Garner, Philip Zinckernagel), παίκτες με αβέβαιο μέλλον στην ομάδα (Joe Lolley, Tobias Figueiredo, Cafú, Xande Silva, Gaëtan Bong) ή παίκτες με μηδαμινή ή μηδενική συμμετοχή (Jordan Smith, Jonathan Panzo) θεάθηκαν να πανηγυρίζουν σαν να είχαν προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μάλιστα με θέση καπαρωμένη στην 23άδα για τα τελικά! 

"Τι report τώρα; Για ένα από τα χειρότερα ματς που είδα ποτέ; Σημασία έχει μόνο το αποτέλεσμα!" Από τρελό και... θηλυκό μαθαίνεις την αλήθεια, και πολύ σωστό το σχόλιο από μία από τις κυρίες της Λέσχης μας. Στο πρώτο ημίχρονο, εκτός του γκολ, κατέγραψα μόλις τέσσερις φάσεις, όχι ιδιαίτερης επικινδυνότητας. Οι Reds, που είχαν μία αλλαγή στη σύνθεσή τους σε σχέση με τον δεύτερο ημιτελικό (ο Davis αντί του Sam Surridge), ξεπέρασαν πρώτοι το "αναγνωριστικό" κομμάτι του αγώνα και απείλησαν στο 12', όταν σε εκτέλεση φάουλ του Garner από αριστερά ο Yates πετάχτηκε όπως πάντα κοντά στη γραμμή της μικρής περιοχής κι έπιασε την κεφαλιά, στέλνοντας τη μπάλα ελάχιστα άουτ από το αριστερό δοκάρι του Lee Nicholls. O Ryan ήταν, όπως θα δούμε, ο... μοναδικός εκφραστής των επιθετικών προσπαθειών της Forest στο πρώτο μέρος, αφού στο 21' βρέθηκε σε καλή θέση για σουτ λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή αλλά σούταρε ψηλά. Κι αφού στο 34' ο Sorba Thomas ξέφυγε από τον Worrall αλλά ο Samba έδιωξε με ευκολία τη σέντρα-σουτ που επιχείρησε και στο 38' σε πλασαριστή εκτέλεση κόρνερ του ίδιου παίκτη και σουτ του Danny Ward ο Steve Cook έβαλε το πόδι του και έδιωξε σε κόρνερ, στο 43' έγινε η φάση που τελικά έκρινε το ματς. Ο Garner σούταρε από μεγάλη απόσταση, ο Jack Colback έσκυψε και η μπάλα κατευθυνόταν στον Yates, που είχε πάρει και πάλι τη γνωστή του θέση και ήταν έτοιμος να αλλοιώσει την πορεία της! Τελικά το έκανε ο Levi Colwill, που πήγε να προλάβει τον μέσο της Forest και τα κατάφερε, αλλά η επαφή του έστειλε τη μπάλα στο δεξί "Γ" του Nicholls, ο οποίος φυσικά ήταν αδύνατο να αντιδράσει.

Η Forest είχε κάπου 67% στο πρώτο μέρος, αλλά με τις δύο ομάδες να συμπληρώνουν έναν τεράστιο αριθμό αγώνων (55 εμείς, 54 οι Terriers), η κούραση ήταν λογικό να κάνει την εμφάνισή της. Για μας εκδηλώθηκε με απίστευτη νευρικότητα στο χώρο του κέντρου, όπου δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε δεύτερη μπαλιά, ενώ για τη Huddersfield σε ακατάσχετη φλυαρία και εντελώς σπασμωδικές τελικές προσπάθειες (εξ ου και το μηδέν εντός εστίας). Πόσες φάσεις έχω σημειώσει στο δεύτερο ημίχρονο; Ακόμα λιγότερες από το πρώτο! Η πρώτη, μάλιστα, ήταν για μας, παρά το γεγονός ότι οι τυπικά γηπεδούχοι πίεζαν, στο 70' με τον Johnson να σουτάρει διαγώνια αλλά άστοχα από τη δεξιά γωνία της αντίπαλης περιοχής. Ο Corberán είχε ήδη κάνει και τις τρεις αλλαγές του, πρώτα βγάζοντας τον δυναμικό αλλά ολίγον ατσούμπαλο σέντερ μπακ Naby Sarr για να ενισχύσει το κέντρο του με τον Jon Russell (και με τον αρχηγό Jonathan Hogg να οπισθοχωρεί σε θέση σέντερ μπακ), και λίγο αργότερα περνώντας τον σκόρερ του στο μεταξύ μας ματς στο City Ground τον Δεκέμβριο Duane Holmes αντί του πολύ καλού στα ημιτελικά με τη Luton αλλά μετριότατου σήμερα Λουξεμβούργιου Danel Sinani και την "παλιά καραβάνα" της επίθεσης Jordan Rhodes, λυτρωτή των Terriers στη ρεβάνς με τους Hatters, αντί του επηρεασμένου ακόμα από τον τραυματισμό του σε εκείνο το ματς Ward. O Cooper είχε βγάλει τον επίσης κουρασμένο Davis (που είχε κάνει μια ωραία κατεβασιά στις αρχές του δεύτερου μέρους αλλά όχι και ανάλογη μπαλιά στον Johnson στην περιοχή) για να πατήσει το χορτάρι του Wembley και ο Surridge. 

Ακολούθησαν οι δύο περιπτώσεις όπου η Huddersfield ζήτησε πέναλτι, αλλά ο ρέφερι Jon Moss, στο τελευταίο ματς της καριέρας του, είπε σε αμφότερες "όχι". Στο 73' ο Harry Toffolo επιδεικτικά εκβίασε την "ανατροπή" από τον Colback και εισέπραξε κίτρινη για θέατρο, με τον VAR να συμφωνεί. Ο Jack, πάντως, ως καλός καθολικός σταυροκοπήθηκε και ευχαρίστησε τις επουράνιες δυνάμεις, γιατί φέτος είδαμε και πάλι πολλά. Δεν ήταν το μόνο σταυροκόπημα που έπιασε η κάμερα, αφού ο ιδιοκτήτης της Forest Βαγγέλης Μαρινάκης συνελήφθη λίγο αργότερα από τον φακό να κάνει ακριβώς το ίδιο (με τον ελληνορθόδοξο τρόπο φυσικά) και να φιλάει την εικονίτσα που είχε μαζί του! Ένα λεπτό αργότερα ο Max Lowe, που ήταν έκπληξη και μόνο το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε στη 18άδα για πρώτη φορά μετά τον τραυματισμό του στις 12 Μαρτίου, αντικατέστησε τον Zinckernagel που είχε κουραστεί και είχε και κάρτα, επιτρέποντας στον Colback να προωθηθεί στην αγαπημένη του θέση στο κέντρο. Ο Max φάνηκε πολύ... σκουριασμένος, και όταν στο 83' ο Lewis O'Brien του ξέφυγε και μπήκε στην περιοχή, τα πόδια τους έδειξαν πράγματι να μπερδεύονται. Ο Moss έκρινε ότι ο μέσος της Huddersfield έπεσε πολύ εύκολα και δεν πήγε καν να δει το ριπλέι, όπως είχε κάνει στη φάση με τον Toffolo. "Αν ο διαιτητής ήταν μόνος του, μπορεί να είχε κάνει και λάθος. Όταν όμως τη φάση τη βλέπουν και άλλοι άνθρωποι σε ριπλέι και αποφαίνονται ότι δεν είναι πέναλτι, το πιθανότερο είναι να έχουν δίκιο", παραδέχθηκε ιπποτικά ο Corberán, που στις δηλώσεις του εστίασε περισσότερο στην αδυναμία της ομάδας του να δημιουργήσει ευκαιρίες. 

Ο αγώνας είχε και ένα απρόοπτο της τελευταίας στιγμής, καθώς ο Samba έπαθε τράβηγμα σε μια έξοδό του και λίγο αργότερα (90') χρειάστηκε να αφήσει τη θέση του στον Ethan Horvath. Στην τελευταία φάση του αγώνα, στο 94', ο Αμερικανός έλεγχε πλήρως την πορεία της μπάλας στο άστοχο διαγώνιο σουτ του O'Brien από τα αριστερά, για καλή του τύχη όμως ο Russell δεν κατάφερε να έρθει σε επαφή μαζί της και να δημιουργήσει κατάσταση ανάλογη με του γκολ της Forest. Το τελευταίο σφύριγμα του Moss συνοδεύτηκε από τον απόλυτο πανζουρλισμό. "Τόσα χρόνια που περιγράφω στο Wembley δεν έχω ακούσει τόσο θόρυβο σε σφύριγμα λήξης", ήταν το σχόλιο του Don Goodman, που περιέγραψε τον αγώνα για το Sky Sports και ως γνωστόν δεν... τρελαίνεται κιόλας για την ομάδα μας. Ακολούθησαν τα πανηγύρια στον αγωνιστικό χώρο, η καθιερωμένη ανάβαση στα σκαλιά του Wembley όπου ο Worrall και Grabban σήκωσαν το τρόπαιο του πρωταθλητή των πλέι-οφ και η επιστροφή στον αγωνιστικό χώρο, όπου άνοιξαν οι σαμπάνιες. Ο καθένας μας θυμήθηκε πού ήταν και τι έκανε το 1999. Πώς πέρασαν τα χρόνια...

Η κλήρωση για το αγωνιστικό πρόγραμμα της Premier League είναι την Πέμπτη 16 Ιουνίου, στις 11 το πρωί ώρα Ελλάδας. Για να συνηθίζετε σιγά σιγά στην ιδέα, φέτος ΔΕΝ παίζουμε στον πρώτο γύρο του League Cup αλλά ξεκινάμε από τον δεύτερο. Το πρωτάθλημα αρχίζει στις 6 Αυγούστου και θα κάνει μια αναγκαστική διακοπή τον Νοέμβριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Οι ομάδες είναι 20 και όχι 24... Τα λέμε μπας και το πιστέψουμε κι εμείς... Όχι Νίκο, δεν τα είδες στον ύπνο σου όλα αυτά.

(Μην παραπονιέστε για την καθυστέρηση, τελείωσα και στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου δεν έχει ανεβεί ακόμα match report. Μάλλον δεν υπάρχει ούτε ένας ξεμέθυστος για να το γράψει.)

Huddersfield: Nicholls, Lees, Sarr (Russell 57'), Colwill, Pipa, Hogg, O'Brien, Toffolo, Sinani (Holmes 66'), Thomas, Ward (Rhodes 67').
Forest: Samba (Horvath 90'), Worrall, Cook, McKenna, Spence, Yates, Garner, Colback, Zinckernagel (Lowe 74'), Johnson, Davis (Surridge 66').
Σκόρερ: Colwill 43' (αυτογκόλ).
Διαιτητής: Jon Moss. Κίτρινες: Toffolo 73' - Zinckernagel 55'.
Θεατές: 80.019.

Steve Cooper: "Είμαστε ένας μεγάλος σύλλογος, γεμάτος ιστορία και παράδοση. Και είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Έλεγα συνέχεια: 'Ας προσπαθήσουμε να γράψουμε ένα καινούργιο, θετικό κεφάλαιο'. Και τα καταφέραμε. Όταν βρίσκεσαι στον πάτο, είναι πολύ δύσκολο να σηκωθείς από το καναβάτσο και να κάνεις αυτά που κάναμε. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αξίζαμε την άνοδο. Την ήθελε πολύ ο σύλλογος, και προσωπικά το ένιωσα αυτό πολύ έντονα τους 8-9 τελευταίους μήνες. Προσπαθήσαμε να εμφυσήσουμε πίστη σε όλους στην ομάδα, και ιδιαίτερα στον κόσμο μας. Τα καταφέραμε με το ποδόσφαιρο που παίξαμε και τις νίκες που πετύχαμε, αλλά και με την ικανότητά μας να συνερχόμαστε γρήγορα όποτε είχαμε μέτρια απόδοση ή χάναμε. Μόνο μία φορά γνωρίσαμε την ήττα σε δύο σερί αγώνες, και η ειρωνεία είναι ότι μία από αυτές ήταν απέναντι στη Huddersfield. Αλλά επιστρέψαμε. Σήμερα κάθε άνθρωπος που σχετίζεται με τον σύλλογο, και εννοώ και τους οπαδούς, μπορεί να είναι περήφανος. Αξίζουν όλοι την επιστροφή στην Premier League, όπου ανήκει η Forest. Η Forest είναι ένας μαγικός σύλλογος, κι εμείς το θυμίσαμε σε όλο τον κόσμο".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα του περίφημου αμερικανικού περιοδικού Sporting News.