Το λες και βελτίωση, από το περσινό 0-5 να φεύγεις φέτος από το Emirates με το 1-2... Είναι όμως έτσι; Πέρσι πέσαμε σε μια Arsenal που πετούσε, φέτος σε μια Arsenal αγχωμένη, που κοίταζε να βάλει κανένα γκολ και μετά να πάει το ματσάκι στο σβηστό. Έβαλε δύο μαζεμένα στο πρώτο ημίχρονο και μετά έκανε ακριβώς αυτό. Και στο τέλος έτρεμε μην ισοφαριστεί. Και ίσως να έτρεμε από το πρώτο τέταρτο, αν είχαμε εκμεταλλευτεί μια φανταστική ευκαιρία στο 0-0. Ή να την είχε πατήσει αν το γκολ μας έμπαινε στο 72' και όχι στο 82'. Αυτή τη στιγμή ομάδα γυρίζει πίσω και αντί να είναι ικανοποιημένη μάλλον χτυπάει το κεφάλι της...

Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν, εννοείται. Σταθήκαμε πολύ, πολύ καλά. Δεχθήκαμε ένα γκολ με την απόλυτη βοήθεια της τύχης, άλλο ένα μετά από προσωπικό λάθος και από άπιαστο σουτ. Όταν μια ομάδα αμύνεται σωστά κόντρα σε μια ανώτερή της, που μάλιστα δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα χημείας αφού πέραν του εξαιρετικού περσινού βασικού κορμού έχει προχωρήσει σε ποιοτικότατες προσθήκες (Declan Rice, Kai Havertz), θέλει και λίγη τύχη και εύχεται να μη μιλήσει σε κάποια στιγμή η αδιαμφισβήτητη κλάση των αντιπάλων της. Σε μας, δυστυχώς, έγιναν και τα δύο. 

Ο Steve Cooper κατέβασε στο ξεκίνημα της φετινής Premier League ό,τι καλύτερο είχε: την ενδεκάδα που περιμέναμε όλοι μας, ενώ είδαμε με χαρά ότι στον πάγκο βρίσκονταν, διαθέσιμοι μετά τους τραυματισμούς τους, ο Taiwo Awoniyi και ο Moussa Niakhaté. Στο τέρμα κάθισε ο μέχρι πριν από λίγες μέρες Gunner Matt Turner, που ήταν γενικά καλός - λίγο τρακαρισμένος στην αρχή όταν προσπάθησε να απομακρύνει και τον κόντραρε ο Eddie Nketiah, ευτυχώς χωρίς συνέπειες, και έδειχνε αναποφάσιστος σχετικά με το πού να δώσει τη μπάλα, αυτό όμως είναι θέμα εξοικείωσης με τους συμπαίκτες του, αφού έπαιξε μετά από ελάχιστες προπονήσεις. Στην άμυνα παρατάχθηκε το γνωστό τρίο των σέντερ μπακ -από δεξιά προς αριστερά Willy Boly, Joe Worrall και Scott McKenna- και στα άκρα ανεβοκατέβαιναν ο Serge Aurier και ο Ola Aina. Τα δύο αμυντικά χαφ, ο Orel Mangala και o Ryan Yates, συνεπικουρούνταν κυρίως από τον Danilo, με τον Morgan Gibbs-White σε πιο δημιουργικό ρόλο, και μπροστά ήταν μόνος ο Brennan Johnson, που δεν είναι και το καλύτερό του να παίζει σέντερ φορ, αλλά να που σήμερα μπορούσε να κάνει τη διαφορά...

Τι εννοώ; Καταρχάς ο αγώνας άρχισε με 30 λεπτά καθυστέρηση, στις 3 ώρα Ελλάδας, αφού το περίφημο νέο σύστημα της Arsenal με τα 100% ηλεκτρονικά εισιτήρια για τους δικούς της οπαδούς έπαθε ένα σχετικό κοκομπλόκο και στις 2.20 το μισό γήπεδο ήταν ακόμα άδειο, με τεράστιες ουρές (το αγαπημένο σπορ των Εγγλέζων) να έχουν σχηματιστεί έξω από τις θύρες. Στην Αγγλία ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, και φυσικά περίμεναν να μπουν όλοι αυτοί για να ξεκινήσει το ματς. Τηλεόραση είπατε; Σούζα! Κλαρίνο! Δεν έχει "υπάρχει άλλο ματς μετά" και τα παρόμοια. Όταν λοιπόν με το καλό έγινε η σέντρα και στο πρώτο δεκάλεπτο οι Gunners δεν είχαν απειλήσει ούτε κατά διάνοια την εστία του Turner, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στην Premier League στο γήπεδο όπου ονειρευόταν να παίξει γηπεδούχος όταν ξεκινούσε από τις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ, από το πουθενά, μια εντυπωσιακή κεφαλιά-απόκρουση του Boly στο 11' έπιασε στον ύπνο την άμυνα της Arsenal, που είδε τον Johnson να φεύγει στην πλάτη της από κανονική θέση. O Brennan προχώρησε, έφτασε απέναντι από τον Aaron Ramsdale που έβγαινε, αλλά η μπάλα τού έπαιξε κακό παιχνίδι καθώς γκέλαρε ακόμα στο χορτάρι και δεν κυλούσε. Αποτέλεσμα να πιάσει άσχημα το πλασέ και να στείλει τη μπάλα εντελώς έξω από το τέρμα. Αν γινόταν εκεί το 0-1 ίσως να μιλούσαμε τώρα αλλιώς, αφού το φανερό άγχος της Arsenal θα πολλαπλασιαζόταν...

Όμως με τα "αν" δεν... νίκησε κανείς, και όταν δεν αρπάζεις τέτοια ευκαιρία συνήθως το τρως στην πρώτη σοβαρή επίθεση του αντιπάλου. Έτσι κι έγινε, ανεξάρτητα αν χρειάστηκε το "rub of the green". που λένε οι Άγγλοι, για την ομάδα του Mikel Arteta. Το άγγιγμα της καλής νεράιδας, θα λέγαμε εμείς. Αφού στο 25' ο Bukayo Saka, που στα αριστερά είχε ταλαιπωρηθεί ήδη αρκετά από τον Aina, βρέθηκε σε κεντρική θέση αλλά κοντραρίστηκε πολύ όμορφα πάνω στο σουτ από τον Mangala, στο επόμενο λεπτό ο Gabriel Martinelli, άφαντος ως τότε, έγινε αποδέκτης της μπάλας στα αριστερά. Εκεί έπεσαν πάνω του Aurier και Danilo κι αυτός σκέφτηκε μια βραζιλιάνικη πιρουέτα με τακουνάκι για να περάσει ανάμεσά τους. Το τακουνάκι ήταν πολύ δυνατό, αλλά για καλή του τύχη η μπάλα πήγε μέσα στην περιοχή, εκεί όπου βρισκόταν ο Nketiah, που την έφερε στο δεξί και σούταρε προς το τέρμα. Ο Worrall έπεσε για να αναχαιτίσει το σουτ και η μπάλα βρήκε στον μηρό του όσο ακριβώς χρειαζόταν για να περάσει κάτω από το απλωμένο δεξί χέρι του Turner, που έπεφτε (σωστά) προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Εκεί πλέον τέθηκε ζήτημα ακόμα μεγαλύτερης συγκέντρωσης, ώστε να μη γίνουν τα περσινά, που στο δεύτερο ημίχρονο φάγαμε τρία γκολ σε δέκα λεπτά, και να μείνουμε μέσα στο ματς. Δυστυχώς, όμως, ο Gibbs-White δεν υπολόγισε σωστά στη φάση του 32' και έγινε το 2-0. Ο MGW, που μοιάζει να μην έχει βρει ακόμα ρυθμό μετά από ένα πρωτόγνωρα γι' αυτόν φορτωμένο καλοκαίρι, βρέθηκε με τη μπάλα στη δεξιά γωνία της περιοχής μας και αντί να διώξει επιχείρησε μια εξεζητημένη ντρίμπλα, με αποτέλεσμα να τη χάσει, να φτάσει αυτή στον Saka στο ύψος του "D", εκεί δηλαδή που δεν τον έφταναν οι δαγκάνες του Aina. Ο Άγγλος διεθνής, πριν τον κλείσει ο McKenna, με καταπληκτικό αριστερό φαλτσαριστό σουτ την έστειλε στο δεξί "Γ" του Turner, που δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Υπέροχο γκολ και, όπως λέγαμε, όταν η τύχη συναντιέται με την ποιότητα δημιουργείται το βουνό που έχεις ν' ανέβεις. Οι γηπεδούχοι προσπάθησαν πολύ χαλαρά για ένα τρίτο, όμως στο 38' στην κάθετη του Martin Ødegaard ο Boly πρόλαβε τον Nketiah που ήταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη και στο 44' ένα μακρινό σουτ του Rice μπλόκαρε όμορφα στη δεξιά γωνία του ο Αμερικανός γκολκίπερ της Forest. (Αλήθεια, στη Forest σίγουρα όχι, αλλά αναρωτιέμαι αν έχει συμβεί ποτέ στην Αγγλία να υπάρχουν στην αποστολή μιας ομάδας οποιασδήποτε κατηγορίας δύο Αμερικανοί τερματοφύλακες, ένας στο γήπεδο κι ένας στον πάγκο! Ο Ethan Horvath θα θυμήθηκε τις όχι και τόσο ευχάριστες εμπειρίες του στην Εθνική των ΗΠΑ...) Εμείς προσπαθούσαμε, είναι η αλήθεια, να βγούμε μπροστά, αλλά μας έκοβαν με χαρακτηριστική ευκολία.

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε με μια αναγκαστική αλλαγή για τον Arteta. O νεοφερμένος από τον Ajax Jurrien Timber, που είχε τραυματιστεί στο πρώτο ημίχρονο και είχε χρειαστεί βοήθεια μετά από ένα σκληρό τάκλιν στον Johnson για το οποίο χρεώθηκε και με κίτρινη κάρτα, στην πρώτη του επαφή με τη μπάλα έκανε δύο βήματα κουτσό και έπεσε στον αγωνιστικό χώρο. Ο Johnson, που πάλι ήταν κοντά, προς τιμήν του δεν το εκμεταλλεύτηκε για να φύγει μπροστά, ο Michael Oliver διέκοψε τον αγώνα και ο Arteta έκανε αυτό που ένας θεός ξέρει γιατί δεν είχε κάνει στην ανάπαυλα: τον αντικατέστησε με τον Takehiro Tomiyasu. Μάλιστα ο Ιάπωνας αμέσως μόλις μπήκε είπε να σουτάρει από μακριά, αλλά το σουτ ήταν ρουτίνας για τον Turner. Μετά η Arsenal το έριξε στο σορολόπ και άλλαζε πασούλες, αλλά κι εμείς δεν λέγαμε να πιέσουμε ψηλότερα και ίσως αυτό να βοήθησε τους αντιπάλους μας. Στο 56', σε μια σύγχυση μετά από ένα δυνατό πλάγιο του Aina, ο Yates βρέθηκε απέναντι από τον Ramsdale που απέκρουσε το πλασέ του αλλά η σημαία είχε ήδη σηκωθεί για οφσάιντ του Ryan, ενώ στο 70' ο Aina ήταν και πάλι πρωταγωνιστής, αφού επιχείρησε ένα ωραίο σουτ από μακριά, η μπάλα βρήκε στον Thomas Partey και πέρασε δίπλα από το δεξί δοκάρι του Ramsdale, που έπεσε για καλό και για κακό.

Ήταν η τελευταία ενέργεια του εκ Λονδίνου Νιγηριανού, που δείχνει ότι είναι ικανός να προσφέρει πάρα πολλά φέτος, αλλά προφανώς αγωνιστικά δεν είναι ακόμα στο 100%. Στη θέση του πέρασε ο Neco Williams, ιδιαίτερα δραστήριος αφού νιώθει πλέον τον ανταγωνισμό βαθιά στο πετσί του, ενώ βγήκε και ο ακόμα εντελώς έξω από τα νερά του Danilo (δύσκολο να συνηθίσει το ρόλο του προωθημένου) για να μπει ο Awoniyi, που προφανώς μπορούσε να δώσει ένα καλό 20λεπτο και τελικά έπαιξε σχεδόν μισή ώρα, αφού φέτος οι καθυστερήσεις στην Αγγλία θα πέφτουν σύννεφο και αντί για 90 λεπτά στο παιχνίδι θα πρέπει να υπολογίζουμε τουλάχιστον 100-105... Ο Taiwo ήταν συγκινητικός, κατέβαζε και κρατούσε πολύ όμορφα τη μπάλα όποτε τον σημάδευαν από την άμυνά μας και γενικά έγινε κακός μπελάς για την οπισθοφυλακή των Gunners. Ένα δυνατό σουτ του Rice εκτός περιοχής στο 76' βρήκε λίγο (κι αυτό) στον Worrall και ο Turner άγγιξε τόσο τη μπάλα με τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού ώστε να βρει στη ρίζα του δοκαριού και να βγει κόρνερ. Δύο λεπτά αργότερα σε κόρνερ του Gibbs-White από δεξιά ο Boly έπιασε την κεφαλιά από τη μικρή περιοχή, αλλά η μπάλα έχασε δύναμη βρίσκοντας στον Rice και ο Ramsdale μπλόκαρε εύκολα (οι δικοί μας ζήτησαν πέναλτι θεωρώντας ότι η μπάλα βρήκε στο χέρι του Rice, αλλά όρκο δεν παίρνω, αφού το ριπλέι δεν ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικό). Στο 81' ένα σκαστό βολέ του Rice έβγαλε με όμορφη εκτίναξη ο Turner, και οι φίλοι των γηπεδούχων μάλλον πίστεψαν ότι τα υπόλοιπα λεπτά ήταν καθαρά διαδικαστικού χαρακτήρα. 

Αμ δε! Ένα λεπτό αργότερα σε κόρνερ της Arsenal o Awoniyi δεν έδιωξε απλώς τη μπάλα. Την πήρε και προχώρησε, και πριν φτάσει στο κέντρο άνοιξε αριστερά στον Anthony Elanga, που είχε πάρει από το 80' τη θέση του Johnson. Ο αέρινος Σουηδός βρέθηκε να τον κυνηγάει... ο Saka, και φυσικά ως πιο ξεκούραστος δεν είχε κανένα πρόβλημα να τον περάσει στο σπριντ. Την κατάλληλη στιγμή σέντραρε συρτά στη μικρή περιοχή και κατέγραψε την πρώτη του ασίστ, αφού ο Awoniyi πετάχτηκε ανάμεσα σε Ben White και Ramsdale, σκοράροντας εξ επαφής το δεύτερο γκολ του απέναντι στους Λονδρέζους (μην ξεχνάμε το νικητήριο της προτελευταίας αγωνιστικής πέρσι, που εξασφάλισε την παραμονή για τη Forest και έβαλε τέλος στις όποιες ελπίδες της Arsenal για το πρωτάθλημα). Ήταν επίσης το πρώτο γκολ στην ιστορία μας μέσα στο Emirates! Το τελευταίο μας κόντρα στους Gunners στο Λονδίνο το είχε πετύχει στις 17 Αυγούστου 1998 στο κατεδαφισμένο πλέον Higbury o Geoff Thomas! Είχαμε χάσει πάλι 2-1... Και κάτι άλλο: με αυτό το γκολ ο Taiwo έγινε ο πρώτος παίκτης της Forest που σκοράρει σε πέντε σερί ματς της Premier League, μετά την εκπληκτική επίδοση (6) του Stan Collymore το 1995!

Μέχρι να συνέλθουν οι Gunners (83'), έφαγαν κι άλλη κόντρα, με πρωταγωνιστή τον Williams, που βρήκε πάλι τον Elanga κι εκείνος λίγο πριν την τελική γραμμή γύρισε στο ύψος της περιοχής στον Gibbs-White, που ενώ είχε χρόνο να κοντρολάρει δοκίμασε ένα τραβηγμένο σουτ με τη μία και η μπάλα έφυγε ψηλά. Ιδρωμένος προφανώς, ο Arteta έβγαλε τον επιθετικό Martinelli και έβαλε τον σέντερ μπακ Gabriel! Αμέσως (87') ο Havertz έκανε συρτή μπαλιά στην περιοχή μας για τον Saka, που προσπάθησε να σκοράρει με τακουνάκι και ο Turner απέκρουσε. Ο Steve τα έπαιξε όλα για όλα βάζοντας τον Chris Wood στη θέση του Worrall και τον Cheikhou Kouyaté αντί του κουρασμένου Mangala για λίγο μπόι παραπάνω στις σέντρες, καθώς ακολουθούσαν 7 λεπτά καθυστερήσεων. Στο πρώτο από αυτά κοντέψαμε να το φάμε όπως το βάλαμε, καθώς σε απόκρουση της άμυνας της Arsenal o Havertz έτρεξε μπροστά πιο γρήγορα από τον Boly, αλλά τον πρόλαβε ο Aurier πριν σουτάρει κι έδιωξε σε κόρνερ. Λίγο μετά ο White πήρε κίτρινη γιατί καθυστερούσε να εκτελέσει ένα πλάγιο - από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς τι τρομάρα τους είχε πιάσει, δυστυχώς όμως οι τελικές μας μέχρι τη λήξη περιορίστηκαν σε ένα αψυχολόγητο (καθότι πολύ δύσκολο ακόμα και για επιθετικό) απευθείας μακρινό βολέ του Kouyaté μετά από απόκρουση της άμυνας σε κόρνερ του Gibbs-White. Και σχεδόν με τη λήξη δεν έγινε το 3-1 μετά από λάθος πάσα του Yates στο επιθετικό μας τρίτο, αφού το σουτ του Ødegaard στον οποίο έφτασε τη μπάλα μετά την κόντρα "4 με 2" έφυγε ελάχιστα άουτ.

Η Forest θα ξεκινήσει τα φετινά παιχνίδια της στο City Ground το βράδυ της Παρασκευής, ανοίγοντας την αυλαία της 2ης αγωνιστικής απέναντι στη νεοφώτιστη Sheffield United. (Περίεργο κι αυτό αλήθεια: όχι μόνο μας φόρτωσαν το πρόγραμμα με όλους τους μεγάλους στην αρχή, αλλά και τις εντός έδρας... ανάσες μας κόντρα στους νεοφερμένους Blades και Clarets τις έβαλαν όχι Σάββατο αλλά βράδυ Παρασκευής και Δευτέρας! Τυχαίο;) Χθες, στην πρεμιέρα της φετινής Premier League, η πρωταθλήτρια Manchester City δεν είχε κανένα πρόβλημα να περάσει από την έδρα της Burnley (0-3). Σήμερα, στα ματς των 5, είχαμε φυσιολογικά αποτελέσματα: Bournemouth-West Ham 1-1, Brighton-Luton 4-1, Everton-Fulham 0-1 και Sheffield United-Crystal Palace 0-1. Το βράδυ παίζουν Newcastle-Aston Villa, αύριο Brentford-Tottenham και Chelsea-Liverpool και το πρόγραμμα κλείνει τη Δευτέρα με τον αγώνα Manchester United-Wolves.

Arsenal: Ramsdale, Partey, White, Saliba, Timber (Tomiyasu 50'), Ødegaard, Rice, Havertz, Saka, Martinelli (Gabriel 86'), Nketiah (Trossard 73').
Forest: Turner, Boly, Worrall (Wood 90'), McKenna, Aurier, Mangala (Kouyaté 90'), Yates, Aina (Williams 72'), Danilo (Awoniyi 72'), Johnson (Elanga 80').
Σκόρερς: Nketiah 26', Saka 32' - Awoniyi 82'.
Διαιτητής: Michael Oliver. Κίτρινες: Timber 45+5', White 92' - Aina 28', Mangala 81'.
Θεατές: 59.984 (Forest: περίπου 3.000).

Steve Cooper: "Με απογοήτευσαν κάποια στοιχεία του παιχνιδιού μας στο πρώτο ημίχρονο απέναντι σε μια ομάδα που ήταν ήδη πολύ καλή και φέτος ενισχύθηκε, ενώ πολλοί δικοί μας παίκτες δεν είναι ακόμα σε φουλ αγωνιστική κατάσταση. Από πλευράς δομής ήμασταν καλοί, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου η αντίδρασή μας στα γκολ. Έπρεπε και στα δύο να είχαμε αμυνθεί πολύ καλύτερα. Επίσης δεν ενθουσιάστηκα καθόλου από το γεγονός ότι δεν υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλο στις προσωπικές μονομαχίες. Έδειξα κάποια στιγμιότυπα στα παιδιά στο ημίχρονο. Έπρεπε να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να παίξουμε ο ένας για τον άλλο και να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Η μοναδική καλή ευκαιρία στο πρώτο ημίχρονο ήταν αυτή του Johnson σε ροή αγώνα. Στο δεύτερο ημίχρονο δείξαμε λίγο περισσότερη ποιότητα και πίστη ότι ανήκουμε σ' αυτή την κατηγορία. Το σχέδιό μας να βγαίνουμε στην κόντρα πήγε καλά, αλλά έπρεπε να παλέψουμε πιο πολύ. Οπότε ήταν για μας ένα παιχνίδι του στυλ 'τι θα γινόταν αν...'. Εκπλήσσομαι που στη φάση του Rice με τον Boly το VAR δεν έκανε έλεγχο για χέρι του πρώτου. Για μένα στη συγκεκριμένη φάση δεν βοήθησε καθόλου τον διαιτητή".

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.