Ε, ναι. Αφού δεν το ρίξαμε απόψε στα ηρεμιστικά και στα ψυχοφάρμακα, δύσκολο το βλέπω να πέσουμε στην ανάγκη τους στο μέλλον. H Forest άρπαξε τελικά τη σανίδα της σωτηρίας και, παρ' όλο που ακόμα παλεύει με ψηλά κύματα, βλέπει πια καθαρά ένα φωτάκι κάπου εκεί στο βάθος. Κάποια τζιμάνια των αρχείων έψαξαν και βρήκαν ότι το περίφημο 4-3, που ολοκλήρωσε μια μέρα γεμάτη... over 5,5, είχε έρθει ξανά ανάμεσα στις δύο ομάδες στις 19 Αυγούστου 1995, στην τότε έδρα των Saints, το γκρεμισμένο πια Dell. Όχι με την ίδια διακύμανση, αλλά με το ίδιο σκορ ημιχρόνου (3-1 για τους Reds) και σίγουρα με την ίδια αγωνία...

Τα παίξαμε. Τα είδαμε όλα. Είδαμε το Χριστό φαντάρο, είπαμε το δεσπότη Παναγιώτη και όλα τα συναφή. Σωστά. Για λογαριάστε όμως και πώς ένιωθαν αυτοί οι παίκτες κουβαλώντας στις πλάτες τους όλους εμάς, ειδικά ξέροντας ότι κάπου μισή ώρα πριν μπουν στη μάχη μια από τις βασικές τους αντιπάλους, η Everton, είχε κάνει την έκπληξη μεγατόνων νικώντας με 5-1 μέσα στο Brighton και είχε ανεβεί δύο βαθμούς από πάνω τους... Αν πριν από αυτό το αποτέλεσμα όφειλαν να νικήσουν για να ξεκολλήσουν τρεις βαθμούς από ΤΡΕΙΣ ανταγωνιστές, τώρα έπρεπε να το κάνουν απλά για να συνεχίσουν να ελπίζουν. Κι αυτό βάρυνε τα πόδια στα μετόπισθεν, έφερε λάθη, έφερε γκολ για τους φιλοξενούμενους που, εδώ που τα λέμε, ήταν ήδη με το ένα πόδι στον τάφο και απλώς είναι πλέον με το... ενάμισι. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είχαν πολύ λιγότερο άγχος από εμάς και ό,τι έπαιρναν από το ματς θα τους έδινε μόνο μαθηματικές ελπίδες. Τώρα, αν το Σάββατο δεν νικήσουν στην έδρα τους τη Fulham (και δεν πετάξουν βαθμούς δυο-τρεις ακόμα ομάδες), υποβιβάζονται οριστικά και αμετάκλητα. 

Αυτό το τεράστιο άγχος έδινε κατά περιόδους στη Southampton ποσοστά κατοχής της μπάλας της τάξης του 70% και σκόρπιζε ανησυχία στην κερκίδα μας, όπου απόψε πολλές δεκάδες νύχια θα πέρασαν σίγουρα μια εφιαλτική βραδιά. Η χειρότερη επίθεση του πρωταθλήματος χρειάστηκε τα δικά μας δωράκια, αλλά τα γκολ τα έβαλε και παρέτεινε την αγωνία ως τα τελευταία δευτερόλεπτα των 101 (!) λεπτών του αγώνα. Δεν αλλάξαμε την τακτική προσέγγισή μας ούτε καν σε αυτό το ματς - ακόμα και τη Southampton την αφήναμε να έχει τη μπάλα στα πόδια και βγαίναμε στην κόντρα ξεχαρβαλώνοντας την ευάλωτη άμυνά της. Ναι, καλά όλα αυτά, όμως για να βλέπουμε και τα άσχημα το πρώτο τέταρτο του δεύτερου μέρους, όπου δεν ήθελε κρυστάλλινη σφαίρα για να μαντέψουμε ότι οι Saints θα έμπαιναν δυνατά, ήταν απλώς απαράδεκτο. Κάναμε τα πάντα για να μειώσουν νωρίς και... τα καταφέραμε.

Πιστεύω πως τα πρόσωπα του σημερινού αγώνα είναι... οι γιατροί και οι φυσικοθεραπευτές μας. Χωρίς πλάκα. Δούλεψαν πυρετωδώς στις 9 μέρες που μεσολάβησαν από το προηγούμενο παιχνίδι και απέδωσαν στην ομάδα ετοιμοπόλεμους τους Brennan Johnson και Danilo, που είχαν βγει και οι δύο με πρόβλημα (ειδικά ο Βραζιλιάνος φαινόταν να είχε πάθει σοβαρή ζημιά). Απολογισμός: μία ασίστ και συμμετοχή σε τρία γκολ ο πρώτος, ένα γκολ, μία ασίστ και συμμετοχή σε ένα ακόμα ο δεύτερος, που μακάρι να μείνουμε στην κατηγορία και να δούμε τους πάντες να σφάζονται στα πόδια του του χρόνου, γιατί δείχνει ότι ήρθε στην Premier League για να μείνει. Τεράστιος και ο Morgan Gibbs-White, που σκόραρε για τρίτη φορά στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια και έδωσε και μια καταπληκτική ασίστ που μαρτυράει την ποιότητά του, εξιλέωση για το λάθος του που οδήγησε στο πρώτο γκολ της Southampton. Για τον Taiwo Awoniyi τι να πει κανείς; Έγινε η... μετενσάρκωση του Bryan Roy του 1995, που είχε πετύχει επίσης δύο γκολ σ' εκείνον τον αξέχαστο αγώνα, και επιβεβαίωσε ότι με σωστή τροφοδοσία κλείνει σπίτια όπως έκανε κατά σύστημα πέρσι στη Γερμανία... Φοβερή εμφάνιση και από τον Orel Mangala και τον Felipe, που του άξιζε, ρε γαμώτο, να χρισθεί σκόρερ, αλλά ας όψονται το VAR και οι γραμμές του...

Κάτω από συνεχή και δυνατή βροχή, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη παρόντα (και θερμώς πανηγυρίζοντα) και με το "God Save the King" να ψάλλεται από Άγγλους ποδοσφαιριστές και κοινό με την ευκαιρία της χθεσινής στέψης του Καρόλου Γ', o Steve Cooper, εκτιμώντας την προσπάθεια στο Λονδίνο απέναντι στη Brentford παρά την άτυχη κατάληξή της, κατέβασε την ίδια σχεδόν ομάδα, με μία μόνο αλλαγή που διαφοροποίησε βεβαίως και το σύστημα: από το 3-4-3 περάσαμε στο 4-3-3, με την προσθήκη του Ryan Yates στο κέντρο (με το περιβραχιόνιο φυσικά) και την απόσυρση του Joe Worrall από την άμυνα. Τον ξέρετε τώρα τον Ryan: ανέτοιμος-ξανέτοιμος έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε, η μεγάλη του απουσία τού κόστισε κάποια τελειώματα που υπό κανονικές συνθήκες "έχει", βγήκε πριν λήξει το ματς, αλλά είχε κάνει το καθήκον του και με το παραπάνω. 

Δεν μας άρεσε, αλλά δεν ήταν έκπληξη που η Southampton πήρε πρωτοβουλίες από την αρχή και προσπάθησε να αιφνιδιάσει. Αφού στο 3' ο Ché Adams έκανε το πρώτο σουτ του αγώνα από αριστερά, ψηλά και χωρίς να ανησυχήσει ιδιαίτερα τον Keylor Navas, στο 7' κινδυνέψαμε σοβαρά από την πολύ όμορφη πάσα του Theo Walcott που βρήκε τον Adams απέναντι από τον γκολκίπερ μας αλλά ο Σκοτσέζος διεθνής καθυστέρησε όσο έπρεπε για να πέσει πάνω του ο Felipe και να τον κοντράρει σωτήρια σε κόρνερ. Εμείς απειλήσαμε για πρώτη φορά στο 10', από κόντρα φυσικά, με τον Gibbs-White να βγάζει τον Johnson δεξιά στην περιοχή και εκείνος να σουτάρει διαγώνια, όχι απλώς αρκετά άστοχα αλλά και με αρκετή ταχύτητα στο σουτ του ώστε να μην προλάβει ο Awoniyi να κάνει την προβολή. Δύο λεπτά αργότερα σε κόρνερ του σπεσιαλίστα των στημένων φάσεων James Ward-Prowse o Walcott έπιασε την κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι, χωρίς όμως να επωφεληθεί κανείς και να σπρώξει τη μπάλα που πέρασε παράλληλα με τη γραμμή του τέρματος. Και στο 17' ο "πολύς" Michael Oliver έδωσε φάουλ υπέρ του Yates πίσω από τη σέντρα ενώ ο Awoniyi στην εξέλιξη της φάσης είχε περάσει έναν αντίπαλο κι έφευγε απέναντι στον Alex McCarthy!

O Νιγηριανός δεν άργησε να πάρει το αίμα του πίσω. Δεν είχε περάσει καλά καλά ένα λεπτό, και η Forest χτύπησε γρήγορα ένα φάουλ έξω από την περιοχή της, βρίσκοντας την άμυνα της Southampton απροετοίμαστη. Ο Danilo πήρε τη μπάλα, έβγαλε πάσα μισό γήπεδο δεξιά στον Johnson, αυτός με τη μία τη γύρισε στο πέναλτι και εκεί ο Awoniyi, που είχε σκοράρει και στο 1-0 των Reds στο St Mary's (πάλι από μπαλιά του Brennan!), νίκησε εύκολα τον McCarthy, ανοίγοντας τον χορό των γκολ, και σήκωσε τη φανέλα του αποκαλύπτοντας ένα κόκκινο μπλουζάκι που έγραφε "Αλληλούια, Ωσαννά"!. Όταν στο 19' είδαμε τον Carlos Alcaraz να αστοχεί ελάχιστα στην πρώτη επίθεση των φιλοξενουμένων μετά τη σέντρα είπαμε "να 'τα μας, γυρίζουμε πίσω". Ευτυχώς κάναμε λάθος. Το χρονόμετρο έδειχνε το 21' όταν σε φάση διαρκείας στην περιοχή των Saints που ξεκίνησε από λάθος του Alcaraz η μπάλα μετά από πολλές καραμπόλες κατέληξε στον Danilo, που ύψωσε για τον Awoniyi μπροστά και λίγο δεξιά του κι αυτός έπιασε γεμάτα το βολέ κι έστειλε τον McCarthy να μαζέψει για δεύτερη φορά τη μπάλα από τα δίχτυα του, σκοράροντας για έβδομη φορά φέτος. Στα μισά του πρώτου μέρους, η Forest ήδη ανέπνεε ελεύθερα με αέρα δύο γκολ! 

Ναι, αλλά... η Forest είναι Forest. Κι αφού τη γλίτωσε στο 23' με τον Serge Aurier να κοντράρει με δυσκολία τον Stuart Armstrong που είχε βρεθεί σε θέση βολής αριστερά στην περιοχή μας και από το κόρνερ του Ward-Prowse o Walcott έπιασε πάλι κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι (πάλι άστοχη ευτυχώς), στο 25' έγινε η καθιερωμένη... βλακεία στο κέντρο, με τον Gibbs-White να σημαδεύει αντίπαλο έχοντας πάρει πάσα από τον Mangala και τελικά ο Armstrong να βρίσκει τον Alcaraz απέναντι στον Navas με πολύ εύκολο έργο: 2-1. Κοντέψαμε να απαντήσουμε αμέσως, στο 27', σε νέα σύγχυση στην περιοχή της Southampton, αλλά την κρίσιμη στιγμή Awoniyi και Johnson μπερδεύτηκαν φάτσα με το τέρμα και δεν σούταρε ουσιαστικά κανείς! Στο 33' σε νέα κόντρα μας ο MGW έβγαλε τον Yates στο ύψος της περιοχής και λίγο δεξιά, όμως ο αρχηγός ήταν "σκουριασμένος" εκτελεστικά και τον πρόλαβε ο Armstrong πάνω στο σουτ, όπως πρόλαβε και ο Jan Bednarek (το alter ego του Moussa Niakhaté στις εκτελέσεις πλαγίων!) τον Johnson που πήγε να σερβίρει καρμπόν στον Awoniyi για το 3-1 δύο λεπτά αργότερα. Στην πορεία ο Brennan είχε κάνει μια εκπληκτική κούρσα και ο δυστυχής Armel Bella-Kotchap που πήγε να τον αναχαιτίσει βρέθηκε να κάνει μισή τούμπα στον αέρα, να πέφτει στο χορτάρι και τελικά να μη μπορεί να συνεχίσει, αφήνοντας τη θέση του στον Lyanco, που θα έπαιζε κι αυτός το ρόλο του στο δράμα...

Ο Walcott μάς ανησύχησε ξανά στο 41', αλλά μάλλον δεν αποφάσισε έγκαιρα τι ακριβώς ήθελε να κάνει -πάσα ή σουτ- και τελικά δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Μάλλον το μετάνιωσε, γιατί στην επόμενη φάση η Forest κέρδισε πέναλτι. Ο Ainsley Maitland-Niles πήγε να απομακρύνει από την περιοχή του, αλλά δεν πρόσεξε τον Johnson να βάζει πρώτος πόδι στη μπάλα και τον κλώτσησε. Ο Oliver έδειξε βούλα (χωρίς όμως κίτρινη στον αριστερό μπακ των Saints, που έκανε κι άλλες... κουτσουκέλες στη συνέχεια) και ο... Yates πήρε τη μπάλα για να τη στήσει. Μας έφυγαν λίγο τα μαλλιά, αλλά ο αρχηγός παραμέρισε, ο Gibbs-White πήρε φόρα και με περισσή ψυχραιμία είδε τον McCarthy να διαλέγει γωνία και σούταρε στο κέντρο. 3-1, και οι Reds πήγαν στα αποδυτήρια μέσα σε αποθέωση από το απίστευτα θορυβώδες City Ground, που κέρδισε πολλές καρδιές απόψε, ακόμα κι ανάμεσα στους συνήθως μπλαζέ σχολιαστές του Sky Sports...

Και μετά, όπως είπαμε, ήρθε το τέταρτο της συμφοράς. Χωρίς ο Rubén Sellés να κάνει κάποια αλλαγή ή κάτι τέτοιο στην ανάπαυλα. Απλώς αρχίσαμε εμείς να κάνουμε τη μια χαζομάρα πίσω από την άλλη! Στο 48' μετά από ένα εντελώς αχρείαστο φάουλ του Mangala ο Ward-Prowse το χτύπησε από δεξιά και ο Adams έπιασε την ευτυχώς πολύ άστοχη κεφαλιά. Ακολούθησε ένα τσάμπα κόρνερ από κακό κοντρόλ στο 51', αυτή τη φορά όμως στην εκτέλεση (πάλι από τον Ward-Prowse, δεν θα το ξαναγράψω, ευκόλως εννοούμενο, ο άνθρωπος προφανώς δεν αφήνει στημένο ούτε στο παιδί του) στα όρια της μικρής περιοχής μας ο Lyanco κάπως τα κατάφερε μέσα από αρκετούς δικούς μας να πιάσει την κεφαλιά και να νικήσει τον Navas, που είχε μείνει στη γραμμή του βλέποντας τόσο κόσμο μπροστά του: 3-2. Στη φάση ο Lyanco μάτωσε στο χέρι αλλά δεν... υπάκουσε όταν του είπαν να βγει να το μπαντάρει, κι αυτό κόντεψε να μας στοιχίσει στο 53', όταν ο... τρελούτσικος σέντερ μπακ με το οξυζεναρισμένο μαλλί βρέθηκε αριστερά στην περιοχή μας και δοκίμασε να γυρίσει από την τελική γραμμή, αλλά ο Navas απέκρουσε. 

Ο Sellés έκανε την πρώτη του τακτική κίνηση στο 61', αντικαθιστώντας τον Walcott με τον Kamaldeen Sulemana, και λίγο αργότερα ο McCarthy έσωσε την ομάδα του παρεμβαίνοντας σε γύρισμα του Johnson που ήταν... μισό χατ-τρικ για τον Awoniyi. Η επίσης καθιερωμένη αναγκαστική μας αλλαγή έγινε στο 64', με θύμα αυτή τη φορά τον Aurier, και με τον... Worrall να τον αντικαθιστά ως δεξί μπακ! Ιδρώσαμε λίγο, αλλά ο Joe τα πήγε μια χαρά τελικά και έβγαλε και μπαλιές μπροστά! Στο 68' ο Niakhaté με πολύ κόπο κόντραρε τον Sulemana που είχε βρεθεί σε καλή θέση, και από το κόρνερ και άλλη μια κεφαλιά του Lyanco o Navas πρόλαβε κι έδιωξε μπροστά στον Adams που καραδοκούσε. Ο Yates δεν άντεξε πέρα από το 70' και αντικαταστάθηκε από τον Cheikhou Kouyaté, ο οποίος έψαχνε επίσης την εξιλέωσή του για την ευθύνη που έφερε και στα δύο γκολ της Brentford στο προηγούμενο ματς. Τα κατάφερε... από σπόντα! Στο 73' μπερδεύτηκε με δύο αμυντικούς που προσπάθησαν να του πάρουν τη μπάλα, ο Johnson έκλεψε, κατέβηκε σαν σίφουνας από δεξιά, έψαξε στην περιοχή με επιτυχία τον MGW, αυτός με υπέροχο τακουνάκι έστρωσε στον Danilo και ο Βραζιλιάνος με αριστερό πλασέ σκόραρε για τρίτο σερί ματς! Ένα γκολ χάρμα, προϊόν ομαδικής προσπάθειας, χάθηκε το τόπι που λένε, από εκείνα που τα βλέπεις και λες: "Ναι ρε, είναι κρίμα να πέσουμε αν μπορούμε να παίξουμε τέτοια μπάλα"... Πέραν του ότι βάλαμε για πρώτη φορά φέτος τέσσερα γκολ στο πρωτάθλημα! (Και δεύτερη γενικά μετά το εκτός έδρας 4-1 επί της Blackburn στο League Cup.)

Ο πάγκος της Southampton έριξε τρεις παίκτες στη μάχη στο 76', γυρεύοντας να μας μπερδέψει και να δει τι μπορούσε να κερδίσει. Ένας απ' αυτούς ήταν ο γίγαντας (2,01 μ.) Νιγηριανός Paul Onuachu, μεταγραφή Ιανουαρίου από τη βελγική Genk, που ήταν από εκεί και πέρα ο μόνιμος στόχος των συμπαικτών του με σέντρες στην περιοχή μας. Μέχρι να συμπληρωθεί το 90λεπτο δεν είχαμε σπουδαίες φάσεις: ένα σουτ του Gibbs-White από καλή θέση έξω από την περιοχή κοντραρίστηκε σε κόρνερ (77'), μια σέντρα του επίσης νεοεισελθόντος Samuel Edozie από αριστερά απέφερε μια άστοχη κεφαλιά του Lyanco (79') και ο Navas απέκρουσε στη δεξιά του γωνία το συρτό δυνατό σουτ του Sulemana στην πρώτη τελική που πήγε στο τέρμα και δεν μπήκε μέσα (86')! Ενδιάμεσα είχε κάνει και ο Cooper τριπλή αλλαγή, αποσύροντας τους κουρασμένους Awoniyi και Johnson και τον ελαφρά (ας ελπίσουμε) τραυματία Renan Lodi και βάζοντας τον Sam Surridge, τον Harry Toffolo και τον... Willy Boly, στην πρώτη του εμφάνιση μετά τις 11 Φεβρουαρίου! Όπως καταλαβαίνετε, παίζαμε πια 5-3-2, με τον Worrall να αναβαθμίζεται σε μπακ-χαφ! Κι εκεί καλά τα πήγε...

Και στο 90' πιστέψαμε πως είχαμε καθαρίσει, αφού σε βαθιά εκτέλεση φάουλ από το κέντρο ο Gibbs-White βρήκε πίσω από την άμυνα τον Felipe, που κοντρόλαρε με άνεση σαν μπαρουτοκαπνισμένος επιθετικός και με πλασεδάκι πέρασε τη μπάλα πάνω από τον McCarthy που έβγαινε. Αρχικά το γκολ έδειχνε κανονικό, όμως οι γραμμές του VAR είχαν άλλη άποψη και πήγε στράφι και η θεαματικότατη τούμπα που έκανε ο για λίγα δευτερόλεπτα σκόρερ... Το δράμα δεν είχε τελειώσει, καθώς στο 94' ο Surridge έπεσε στην ίδια παγίδα με τον Maitland-Niles και βρήκε στο πόδι τον Roméo Lavia, άσχετα αν ο νεαρός Βέλγος το έκανε λύσσα με το πέσιμό του και ο Oliver θα έπρεπε να υποψιαστεί... Τέλος πάντων, μετά τον έλεγχο ο Ward-Prowse μιμήθηκε τον MGW και εκτέλεσε στο κέντρο ενώ ο Navas έπεφτε δεξιά, γράφοντας το 4-3. Αν και ο Onuachu κέρδισε μια-δυο κεφαλιές στην περιοχή μας και ο Oliver ανεξήγητα άφησε σχεδόν τέσσερα λεπτά παραπάνω καθυστερήσεις από τα επτά που είχε ήδη υποδείξει, η αλήθεια είναι ότι δεν κινδυνέψαμε ξανά και το τελευταίο του σφύριγμα έφερε ένα ξέσπασμα χαράς και ανακούφισης...

Η Forest έφτασε τους 33 βαθμούς και απέχει πλέον τρεις από τη ζώνη του υποβιβασμού. Η σημερινή μέρα, που επιφύλαξε στους φίλους του αγγλικού ποδοσφαίρου ένα μπαράζ 21 γκολ σε τρία ματς, είχε ξεκινήσει καλά, αφού η Leicester είχε συντριβεί 5-3 στο Λονδίνο από την (τυπικά) αδιάφορη Fulham, υπήρχε από το Σάββατο και η ήττα της Leeds στο Manchester από τη City πολύ πιο εύκολα απ' όσο δείχνει το τελικό 2-1, αλλά στο δεύτερο αποψινό παιχνίδι η -φιλόδοξη κατά τα άλλα- Brighton, που την Πέμπτη είχε νικήσει πάλι εντός τη Manchester United (1-0) και μαθηματικά είχε ελπίδες ως και για έξοδο στο Champions League, έκανε την πατάτα του αιώνα χάνοντας, όπως είπαμε, μέσα στο σπίτι της από την Everton με το εντυπωσιακό αν μη τι άλλο 5-1... Έτσι οι Toffees του Sean Dyche έχουν πάλι έναν βαθμό λιγότερο από εμάς, και επιπλέον δύο παιχνιδάκια από τα οποία μπορούν να πάρουν πόντους στο τέλος του πρωταθλήματος (Wolves εκτός, Bournemouth εντός). Οπότε όπως γίνεται εύκολα κατανοητό το σαφάρι για εμάς συνεχίζεται, αρχής γενομένης από το Stamford Bridge το Σάββατο, κόντρα στην Chelsea που είχε να νικήσει από τις 11 Μαρτίου και φυσικά... νίκησε τώρα, πριν παίξει μαζί μας, 3-1 εκτός τη Bournemouth! Θέλετε κι άλλα; Η Arsenal νίκησε 2-0 εκτός τη Newcastle και μάλλον θα μας έρθει στις 20 του μήνα έχοντας ακόμα μαθηματικές ελπίδες για τίτλο, ενώ και η West Ham λύγισε στο Λονδίνο τη Manchester United με 1-0 (με γκολ-ευγενική προσφορά του David De Gea), ουσιαστικά σώθηκε και μπορεί να κάνει σχέδια για του χρόνου και για τα ημιτελικά του Conference League κόντρα στην Alkmaar, και να είναι πιο χαλαρή στα δύο τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος... με Leeds και Leicester! Θέλει δουλειά πολλή, σας λέω... Στα αδιάφορα για μας παιχνίδια της 35ης αγωνιστικής (Tottenham-Crystal Palace, Wolves-Aston Villa, Liverpool-Brentford) είχαμε παντού το ίδιο σκορ: 1-0!

Forest: Navas, Aurier (Worrall 64'), Felipe, Niakhaté, Lodi (Toffolo 81'), Yates (Kouyaté 70'), Mangala, Danilo, Gibbs-White, Johnson (Boly 81'), Awoniyi (Surridge 81'). 
Southampton: McCarthy, Walker-Peters, Bednarek, Bella-Kotchap (Lyanco 38'), Maitland-Niles, Lavia, Ward-Prowse, Walcott (Sulemana 61'), Alcaraz (A. Armstrong 76'), S. Armstrong (Edozie 76'), Adams (Onuachu 76').
Σκόρερς: Awoniyi 18', 21', Gibbs-White 44' (πέναλτι), Danilo 73' - Alcaraz 25', Lyanco 51', Ward-Prowse 96' (πέναλτι).
Διαιτητής: Michael Oliver. Κίτρινη: Lodi 78'.
Θεατές: 29.154.

Steve Cooper: "Μάλλον δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναλύσουμε τι έγινε στο παιχνίδι, αφού έγιναν τόσα πολλά. Το πιο σημαντικό είναι ότι νικήσαμε. Στα γκολ που πετύχαμε δείξαμε μεγάλη ποιότητα. Ειδικά στο πρώτο, κάποιοι από τους πιο τεχνίτες και αθλητικούς επιθετικούς μας έδωσαν δείγματα του μεγάλου ταλέντου τους σ' αυτή τη γρήγορη αντεπίθεση. Είμαι πολύ ικανοποιημένος από ορισμένες επιθέσεις μας και από τα γκολ. Όσο γι' αυτά που δεχθήκαμε, δεν μας τιμούν ιδιαίτερα. Βέβαια αυτό μπορείς να το πεις για κάθε γκολ που δέχεσαι, αλλά υπάρχουν και πράγματα για τα οποία λες: 'Έλα τώρα...' Αυτό όμως που μου άρεσε είναι πως ό,τι και να γινόταν στο παιχνίδι, καλό ή κακό, εμείς μέναμε προσηλωμένοι στον στόχο μας, συγκεντρωμένοι. Στη δεδομένη χρονική στιγμή αυτό είναι πολύ σημαντικό να μένεις συγκεντρωμένος και να μην απογοητεύεσαι αν κάνεις ένα λάθος. Κι αν κάνεις κάτι καλό, δουλεύεις σκληρά για να το ξανακάνεις. Με όλα αυτά είδατε τι απίστευτη συντροφικότητα υπάρχει ανάμεσα στα παιδιά. Και πόσο τυχεροί είμαστε που παίζουμε μπροστά σε τέτοιο κόσμο. Μας σπρώχνει να περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού όταν τον χρειαζόμαστε. Και είμαι τόσο χαρούμενος που έφυγε ευτυχισμένος για τους τρεις βαθμούς". 

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Independent.